Det har slutta å snø. Vi kler oss godt, vottar og alt, så kjører vi til Strandebarm i Hardanger. Til Nobelpris-vinnarens heimbygd.
Det var slik det byrja. Desse inste dagar, desse lange år. Jon Olav Fosse blei fødd i Haugesund i 1959, men voks opp her i Hardanger. Sjølve Fosse er nokre få hundre meter vestland. Alle foto: Helge Skodvin
Ny snø over gammal is i natt. Og no, desembersol over ein fjord utan bølger, og bussen til Norheimsund som kjem summande i det kvite. Ei eldre dame går på bussen, ho har lent seg mot vikepliktskiltet, i mobilen har ho klaga på bokhandelen i Øystese som ikkje har Naustet inne, ho hadde så lyst til å kjøpe Naustet.
Barndomsheimen til forfattaren er kvit, som snøen, som sidene før teksten kjem, som det siste skodespelet, den siste romanen, kvitleiken som har lagt seg over bygda. Og det er stille, ikkje eit menneske, ikkje ei sjel, ingen som bur der oppe i huset lenger, vindauga har fått isroser i kulda, små riss, fnugg av kjærleik, vindauga som aldri før har sett det dei ser no.
Komme det folk til desse hus. Barndomsheimen til årets Nobelpris-vinnar. Kvitleiken er nesten total. Stille før prisstormen.
Nokre få bilar passerer. Det var Charles Bukowski som skreiv: Vi hadde alle likt å passere i ein Cadillac 1995-modell. Bare kjøre av garde, det gjør godt å kjøre, rørsla gjør godt. Når ein bur her, må ein ha bil, ein bil må ein ha, for langt mellom husa, mellom menneska, varmeapparatet på fullt. Det er varmt og godt i kupeen, varmt heilt til ein må gå ut, må finne folk.
To små flagg utanfor Jon Fosse-huset, det tidligare bedehuset som no er eit Fosse-senter, frå Jesus til Jon, korset heng framleis over døra. Men det er ingen her. , stod det i BT då svenskane meldte om Nobelprisen til Hardanger. Den dagen i oktober blei det kaffi og kaker, mimring om den gongen prisvinnaren stod utanfor i regnet og røykte.
